---(Jesienny wieczór)---

Nic nie mam Zdmuchnęła mnie ta jesień całkiem Nawet nie wiem Jak tam sprawy z lasem, Rano wstaję, poemat chwalę Biorę się za słowa, jak za chleb Rzeczywiście, tak jak księżyc Ludzie znają mnie tylko z jednej Jesiennej strony Nic nie mam Tylko z daszkiem nieba zamyślony kaszkiet Nie zważam Na mody byle jakie Piszę wyłącznie, piszę wyłącznie Uczuć starym drapakiem Rzeczywiście tak jak księżyc Ludzie znają mnie tylko z jednej Jesiennej strony Kruche bukiety stoją w wazonach w kolorach brązu, ochry, czerwieni. Takie życzliwe, takie uśpione, czas oszukały, już ich nie zmieni. Stoją dostojnie, zdobią i lato, swoją urodą przypominają. Ogród w bukietach skryty i oto uśmiechy budzi. Można się zająć ich oglądaniem, wybraniem miejsca, na którym w końcu je ustawimy. Uśpione życie w trawach i w liściach, w owocach głogu i jarzębiny. Przypominają stare kobiety, gdy pogodzone już z przemijaniem, szeleszczą, jak ten w czasie zaklęty bukiet jesienny, wciąż takie same. Ciche, spokojne i uśmiechnięte, wśród wspomnień żyją. Czasem się przyśni ktoś z ich młodości. Choć wszystko więdnie, w pamięci został jak bukiet liści. --skorpionik...