Przynajmniej od połowy XIV wieku istniał nad rzeką Jeżówką, na przyznanych metropolii kościelnej terenach districtus łowickiego, w prastarej puszczy, drewniany dwór arcybiskupów gnieźnieńskich. W połowie XVII w. prymas Andrzej Leszczyński przenosi rezydencję najwyższych dostojników polskiego kościoła, ze zniszczonego przez Szwedów zamku w Łowiczu, do pałacu w Skierniewicach, wzniesionego w miejscu owego drewnianego dworu. Od tego czasu, aż do wybuchu I wojny światowej, Skierniewice stanowią drugi, po Warszawie, ośrodek polityczny upadającego i upadłego kraju.
Ostatni rezydujący tu prymas, Ignacy Krasicki, wyprowadził się w roku 1800, przekazując osadę pałacową, wraz z miastem i folwarkiem, rządowi Prus. Następnymi właścicielami byli: napoleoński marszałek Davoust, książę Konstanty Pawłowicz i jego żona, Joanna z Grudzińskich, jedyna „księżna łowicka”. Od r. 1839 dobra skierniewickie stały się własnością carów rosyjskich, przyjmujących również symboliczny tytuł króla Polski. Tutaj też zamieszkiwała rodzina carska podczas pobytu w "Przywiślańskim Kraju" - polskiej prowincji rosyjskiego imperium.
28 V 1919 r., osada pałacowa, wraz z folwarkiem, przekazana została Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego. W 1964, powstała samodzielna placówka naukowa - Instytut Warzywnictwa, z siedzibą w skierniewickiej osadzie pałacowej
Komentarze (9)