Skonał rok stary; z jego popiołów wykwita Feniks nowy, już skrzydła roztacza na niebie; Świat go cały nadzieją i życzeniem wita. Czegoż w tym nowym roku żądać mam dla siebie? Może chwilek wesołych? - Znam te błyskawice; Kiedy niebo otworzą i ziemię ozłocą, Czekamy wniebowzięcia: aż nasze źrenice Grubszą niżeli pierwej zasępią się nocą. Może kochania? - Znam tę gorączkę młodości; W platońskie wznosi sfery, przed rajskie obrazy. Aż silnych i wesołych strąci w ból i mdłości, Z siódmego nieba w stepy między zimne głazy. Chorowałem, marzyłem, latałem i spadam; Marzyłem boską różę, bliski jej zerwania Zbudziłem się, sen zniknął, róży nie posiadam, Kolce w piersiach zostały. - Nie żądam kochania. Może przyjaźni? - Któż by nie pragnął przyjaźni! Z bogiń, które na ziemi młodość umie tworzyć, Wszakże tę najpiękniejszą córkę wyobraźni Najpierwszą zwykła rodzić i ostatnią morzyć. O! przyjaciele, jakże jesteście szczęśliwi! Jako w palmie Armidy wszyscy żyjąc społem, Jedna zaklęta dusza całe drzewo żywi, Choć każdy listek zda się oddzielnym żywiołem: Ale kiedy po drzewie grad burzliwy chłośnie Lub je żądło owadów jadowitych drażni, Jakże każda gałązka dręczy się nieznośnie Za siebie i za drugie! - Nie żądam przyjaźni. I czegoż więc w tym nowym roku będę żądał? Samotnego ustronia, dębowej pościeli, Skąd bym już ani blasku słońca nie oglądał, Ni śmiechu nieprzyjaciół, ni łez przyjacieli. Tam do końca, a nawet i po końcu świata, Chciałbym we śnie, z którego nic mię nie obudzi. Marzyć, jakem przemarzył moje młode lata: Kochać świat, sprzyjać światu - z daleka od ludzi.
Komentarze (1)