---(Miłość)---

Powoli dopala się lato Lśniąc cudnie w jarzębiny koralach, Odchodzi łan złotych kłosów W pomruku gasnących nadziei... W obłokach purpury kryształowej ciszy Żółkną, czerwienią się drzewa Schowane za senną mgłą wrześniowego poranka, Otulone woalem babiego lata. A wrzosy czarują zapachem Skąpane w słońca muśnięciu, Rozkosznie odurzają łzy deszczu... po zaśnięciu. Powoli dopala się lato Szum wiatru czesze mu skronie, Jesienna złota poświata Zasiada w chryzantem tronie...Siedem gór nas dzieli, siedem rzek i nizin. Poplątane ścieżki gubią trop do nieba. Odnalazłaś tęczę zesłaną przez Iris - tu smutną pieśń nucił drozd - liryczny śpiewak. Krótko trwała złuda - przywiał chmury wicher a z łuku powstała deszczowa statua. Szukałaś wśród kropel szansy - choćby lichej; znów zgubiłaś ślady na zamglonym szlaku. Mrok spowił pustkowie - zapłonęła żagiew; nad drzewami szydził księżycowy bezkres - i do gwiazd szeptałaś, i błagałaś: zabierz. Echo nie wracało, żal pustoszył serce. Kiedyś z naszych tęsknot zbudujemy pałac - ostoję dla marzeń przez lata zbieranych. Chcę pamiętać przeszłość, gdy wątpić nie śmiałaś. Horyzonty kryły wiele alternatyw. A tymczasem popatrz na czytelne znaki. Noc kona w agonii pod potęgą słońca. Idź w stronę oazy, gdzie błoni malachit elfom barwi skrzydła - tam przyszłość radosna. skorpionik..;;