O tańcu nie da się pisać,taniec trzeba tańczyć

Taniec zakochanych taki cudowny układ, z którego oni nie zdają sobie sprawy… Nie wiedzą, że to, co razem tworzą, to sekwencja kroków, czasem prostych, czasem wymagających wybitnych umiejętności… Wystukują te kroki w rytm melodii granej przez ich zakochane serca… Momentami jest to dynamiczna i pełna radości cza-cza… Innym razem pełne zmysłowości i przekory tango… By za chwilę stać się stonowanym i nieco drętwym walcem… Następnie fragmentami skocznej i pobudzającej do życia samby… By przekształcić się w kipiącą intymnością i subtelnością rumbę… Do każdego układu wstrzykują cząstkę siebie, stąd za każdym razem, ma on swój niepowtarzalny charakter… Ale jak to zawsze w tańcu bywa, początki są trudne, a melodia nie zawsze odpowiada obojgu… On ją nadepnie, Ona jego szturchnie, ponieważ każde z nich chciałoby tańczyć w swoim stylu… Nie zdają sobie sprawy, że sednem sprawy jest umiejętność dostosowania się do naturalnych zdolności i stopnia zaawansowania partnera… Poza tym ważne jest przygotowane, założenie wygodnych rzeczy, zdjęcie z twarzy maski… Przecież wspólny taniec powinien nauczyć nas nie tylko zgrania, kilku kroków i poczucia rytmu, lecz przede wszystkim bycia sobą, odkrycia wszystkich emocji…