Postój przy dworku w Niegibalicach

Jest 22 maja 2014 roku. Gorący ranek. Wsiadam na swoją Gazelę i ruszam w trasę. Zatrzymuje się w Niegibalicach aby obejrzeć dworek. Niestety stan jego jest delikatnie rzecz biorac nie najlepszy. Trochę historii o Dwór z XIX w. Dwór późno klasycystyczny. Budynek murowany z cegły ceramicznej pełnej, na planie wydłużonego prostokąta, parterowy, z dachem drewnianym dwuspadowym, w części środkowej pokryty blachą ocynkowaną a w części piętrowej papą, z rynnami i rurami spustowymi przy okopach. W fasadzie po bokach piętrowe ryzality, elewacja frontowa jest ośmioosiowa. Okna drewniane jedno i dwuskrzydłowe. Schody zewnętrzne betonowe, wewnętrzne drewniane. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1464 r., kiedy to na dokumencie pojawia się podpis Falisława z Niegibalic. W XVI w. miejscowość była własnością B. Niegibalskiego, a w XVII w. należała już do rodu Gąsiorowskich, którzy pełnili funkcję starostów radziejowskich i inowrocławskich. Kolejnym właścicielem majątku był Ludwik Busse, który zbudował tu ok. 1850 r. obecny dwór. Ostatnimi właścicielami majątku przed wybuchem 2 wojny światowej była rodzina Andrzejewskich. Michał Andrzejewski, porucznik Wojska Polskiego prowadził tu hodowlę koni przeznaczonych dla wojska. W okresie międzywojennym w południowej części parku odbywały się przeglądy koni wojskowych. Po zakończeniu działań wojennych dwór służył jako mieszkania dla mieszkańców wsi. Remontowany był w 1969 r. W latach 70-tych XX w. budynek mieścił szkołę podstawową (do 2000 r). Obok Park krajobrazowy z 2 poł. XIX w. o pow. 4 ha. Rośnie tu zabytkowy starodrzew w którym dominują lipy drobnolistne, jesiony wyniosłe, dęby szypułkowe i kasztanowce. W parku znajduje się wyjątkowa aleja leszczynowo lipowa. Walory przyrodnicze uzupełnia bogaty podszyt. Park jest zaniedbany głównie na skutek niekontrolowanego rozrostu samosiewów.