Powiedz różo

W moich sennych oczach wciąż nadzieja kona I na ustach gasną słowa których brak... W myślach zakurzonych żyjesz zatopiona A w pamięci mojej wspomnień hula wiatr... Suchy kwiat zatrzymał barwy dni szczęśliwych I na próżno po nocach wołam Ciebie dziś Pusto na poduszce, nie ma Twoich oczu... I bolesnym cierniem rani każda myśl Twoich słów i westchnień z serca nie wymaże Ani czas, ani deszcz, ani mgła... I tych pocałunków, co mi dałaś w darze Kiedyś Ty... Kiedyś my... Kiedyś ja... W lamp przyćmionym świetle i w słońca promieniach Czas pod sercem chowamy jak najdroższy skarb Lecz on wciąż umyka, jak go mam pokonać? Jak go mam zatrzymać? Może Ty wiesz jak? Nasze dłonie splecione rozpaczliwym gestem Ciągle jeszcze tak blisko Twego serca jestem Twoje oczy gasną, a ja widzę w nich Utrwalony na zawsze ślad minionych dni Twoich słów i westchnień z serca nie wymaże Ani czas, ani deszcz, ani mgła... I tych pocałunków, co mi dałaś w darze Kiedyś Ty... Kiedyś my... Kiedyś ja... I nie próbuj nic mówić! Proszę nie mów nic! Bo spod powiek wypłoszysz najpiękniejsze sny! Już obeschły na twarzy wszystkie moje łzy Coraz rzadziej z nadzieją patrzę w stronę drzwi...skorpionik