Rokoko

styl w sztukach plastycznych rozwijający się w okresie ok. 1720-1790, wieńczący epokę baroku, a jednocześnie zajmujący wobec niej pozycję antagonistyczną. Zapoczątkowany we Francji, stanowił swoistą reakcję na sztywny monumentalizm i oficjalny charakter sztuki okresu Ludwika XIV. Fazę przejściową rokoka stanowił styl regencji Filipa Orleańskiego 1715-1723. Główne cechy rokoka to: kameralność, lekkość proporcji, asymetria, dekoracyjność, wyrafinowanie, dążenie do komfortu i egzotyzm. Swój największy rozkwit rokoko przeżywało w okresie panowania Ludwika XV: 1730-1750. Wówczas to formy rokoka rozpowszechniły się w innych krajach Europy, takich jak Prusy, Bawaria, Austria, Czechy, Śląsk, Saksonia, Polska, Rosja.