ZWYKŁY WIELKI CZŁOWIEK, KTÓRY STAŁ SIĘ PAPIEŻEM

"Świat staje się piękny,.. gdy sercem patrzymy.." Bardzo pięknie Dziękuję za miłe i bliskie sercu komentarze. Życzę Wam .. tylko życzliwych serc wokół.. :))

"Ukochajcie życie, a życie was ukocha." DANIEL STERN BYŁ ,JEST I POZOSTANIE W SERCACH NASZYCH JAKO WIELKI I WSPANIALY OCIEC NAS WSZYSTKICH.DZIEKUJE AGATKO ZA PIEKNY MONTAZ.POZDRAWIAM CIEPLUTKO>

Wciąż te wiersze oklepane z różnych ksiąg po wybierane,,, a ja piszę skromnie --- NIE ZAPOMNIJ O MNIE ! ...Pozdrawiam i 5 zost...Zycze milego wieczoru

Krysiu,.. ja również bardzo Dziękuję:)) i Pozdrawiam serdecznie:))

Cos Pieknego 6666666666.Az lzy poplynely z oczu. Dziekuje bardzo.

Cudowna pamiatka ,dziekuje i serdecznie pozdrawiam.55555555.

Przypomnę tu wiersz Jego autorstwa : „ Do sosny polskiej” - /Jan Paweł II/ Gdzie winnice, gdzie wonne pomarańcze rosną, ty, domowy mój prostaku, zakopiańska sosno, od matki i sióstr oderwana rodu, stoisz, sieroto, pośród cudzego ogrodu. Jakże tu miłym jesteś gościem memu oku, bo wiem, oboje doświadczamy jednego wyroku: i mnie także przyniosła pielgrzymka daleka, i mnie w cudzej ziemi czas życia ucieka. Czemuś, choć cię starania czułe otoczyły, nie rozwinęła wzrostu, utraciła siły? Masz tu wcześniej i słońce, i rosy wlośniane, a przecież gałązki twe bledną poschylane. Więdniesz, usychasz wśród kwietnej płaszczyzny, nie ma dla ciebie życia, bo nie ma Ojczyzny, drzewo wierne! Drzewo wierne... nie zniesiesz wygnania, tęsknoty, jeszcze trochę jesiennej i zimowej słoty, a padniesz martwa! Obca ziemia cię pogrzebie, drzewo moje! Czy będę szczęśliwszy od ciebie? Tu Jego wzruszające słowa podczas pielgrzymki do rodzinnego miasta Wadowic w czerwcu 1999 roku : "W tym mieście wszystko się zaczęło. I życie się zaczęło, i szkoła się zaczęła, i studia się zaczęły, i teatr się zaczął, i kapłaństwo się zaczęło". „Po raz kolejny, w czasie mojej posługi Kościołowi powszechnemu na stolicy świętego Piotra, przybywam do moich rodzinnych Wadowic. Z wielkim wzruszeniem patrzę na to miasto lat dziecięcych, które było świadkiem mych pierwszych kroków, pierwszych słów i tych – jak mówi Norwid - »pierwszych ukłonów«, co są »jak odwieczne Chrystusa wyznanie: Bądź pochwalony!« Miasto mojego dzieciństwa, dom rodzinny, kościół mojego chrztu świętego... Pragnę wejść w te gościnne progi, na nowo ukłonić się rodzinnej ziemi i jej mieszkańcom, i wypowiedzieć słowa, którymi wita się domowników po powrocie z dalekiej drogi: Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus". "Z synowskim oddaniem całuję próg domu rodzinnego, wyrażając wdzięczność Opatrzności Bożej za dar życia przekazany mi przez drogich Rodziców, za ciepło rodzinnego gniazda, za miłość moich najbliższych, która dawała poczucie bezpieczeństwa i mocy. Jan Paweł II " (Wadowice 1999)